Brouwerij Verhaeghe

Brouwerij "Verhaeghe-Vichte" is een kleine familieonderneming uit het zuiden van West-Vlaanderen, waarvan de geschiedenis teruggaat tot voor twee eeuwwisselingen geleden.

De brouwerij werd door Paul Verhaeghe opgestart als brouwerij-mouterij in 1885. De brouwerij getuigde in de vooroorlogse periode van een grote bedrijvigheid. De verkoopsactiviteit van de toenmalige standaardbrouwerijen beperkte zich tot de omliggende regio en in enkele gevallen zelfs slechts tot op het dorpsniveau. Zo bekeken kan men wel stellen dat de "Brouwerij Verhaeghe" toen aan export deed, weliswaar regionale export. Inderdaad, Polkes tonnenbier, zoals de bieren van de brouwer-stichter Paul Verhaeghe in de volksmond werden genoemd, werd geroemd voor haar grote helderheid, zelfs na transport. Deze kwaliteit wisten indertijd klanten tot in Brussel te waarderen; toen een heel eind weg van Vichte, gezien de gebrekkige wegeninfrastructuur en de beperkte vervoersmogelijkheden, in vele gevallen volbracht door paard en kar over onze Vlaamse plattelandswegen.

De voorspoedige opgang tijdens de prille jaren van het bestaan van de "Brouwerij Verhaeghe", werd gefnuikt bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog. Paul Verhaeghe 's weigering om te brouwen voor de bezettende macht werd prompt door de Duitsers beantwoord met de ontmanteling van de brouwerijinstallaties, vooral gegeerd omwille van het vele koper voor de aanmaak van oorlogsmunitie.

Na de oorlog werden de installaties hernieuwd en werd er opnieuw gebrouwd. De klanten in Brussel die tijdens de oorlog noodgedwongen niet beleverd konden worden, werden opgezocht, doch het opnieuw aanknopen van de vooroorlogse handelsrelaties verliep moeizaam.

De afzet op de lokale markt werd verder georganiseerd. In de twintiger jaren kwam de verkoop van flessenbier in zwang. Bottelarijmachines werden aangekocht, alsook een viertal kleine bottelarijen in een straal van 15 km rond Vichte. Het project voor een limonadeafdeling werd opgezet, doch evenwel spoedig weer afgevoerd.

Tijdens de tweede wereldoorlog werden de activiteiten wegens restricties van de bezettende macht tot een minimum herleid. Door het tekort aan gerst kon enkel tafelbier gebrouwen worden: de zogenaamde "zéro-huit", wat een verwijzing is naar het lage 0.8% volume alcoholgehalte.

Na het einde van de vijandelijkheden kende de brouwerijsector een ommezwaai. Na twee bezettingen brak het biertype Pilsener definitief door op de Belgische markt.

De doorbraak luidde het einde in voor heel wat brouwerijen die tot dan enkel hoge gistingsbieren brouwden. Het samenspel van technologische vooruitgang in de sector, smaakverschuiving, hogere levensstandaard, verbetering van de wegeninfrastructuur en de steeds grotere mobiliteit bracht de brouwerijnijverheid in de fase van de massaconsumptie. Heel wat brouwerijen met nationale merkbekendheid kenden tijdens deze periode hun grootste opgang.

De "Brouwerij Verhaeghe" paste zich aan de nieuwe situatie aan, maar bleef regionaal gebonden.

De "Brouwerij Verhaeghe" die reeds langer lager bier brouwde, besteedde vooral aandacht aan de kwaliteitsverbetering van bestaande bieren en aan de creatie van hogere kwaliteitsbieren. Nominaties bij internationale wedstrijden bleven niet uit: eerste prijzen werden door de "Brouwerij Verhaeghe" gewonnen met haar "Vichtenaar" en haar "Echte Kriek".

Heden ten dage wordt de brouwerij in haar toenmalige keuze voor een weinig minder maar beter bier door de verbruiker bevestigd. Niet enkel in België, maar ook buiten de landsgrenzen weet de consument steeds meer kwaliteitsbieren met een persoonlijke en duidelijk herkenbare smaak te waarderen. De opgang van het speciaal bier "Duchesse de Bourgogne", een robijnrode oud-Vlaamse ale gerijpt in eikenhouten vaten en gebrouwen volgens een voor zuidelijk West-Vlaanderen typische, traditionele brouwmethode, vormt hiervan het levende bewijs.